சந்தியா

அன்று சனிக்கிழமை. வெளியே ஊர் சுற்றி விட்டு மாலை 4 மணி போல வீடு வந்தேன். என் தங்கை தேவகி என்னைக் கூப்பிட்டாள்.

" அண்ணா, இங்கே வந்து பாரேன் " என்றாள்.
" என்ன சொல் ? " என்றேன்.
" அங்கே பாருங்கள் அந்தப் பெண்ணை " என்று தூரத்தில் யாரையோ ஜன்னல் வழியாக காட்டினாள்.
" உன்னையே எனக்கு அரைகுறையாகத் தான் தெரியுது. நீ தெருவைத் தாண்டி யாரையோ காட்டுகிறாயே. இரு வருகிறேன் " என்று சொல்லிவிட்டு கண்ணாடியை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டேன்.

என்னைப் பற்றி - என் பெயர் அருண். வயது 29. வசிப்பது- கனடா. எப்போதும் வேலையில் கம்யூட்டரைப் பார்த்து என் கண்களே பூத்து விட்டன. கண்ணாடி அணிந்தால் தான் தெளிவாகப் பார்க்க முடியும்.

ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தேன். தூரத்தில் ஒரு பெண் தெரிந்தாள்.
" ம்ம்...இப்ப அதற்கென்ன ? ஒரு பெண் நிற்கிறாள் " என்றேன் தேவகியிடம்.

" அந்தப் பெண் மதியம் 12 மணியிலிருந்து அந்த இடத்திலேயே நிற்கிறாள். குறைந்தது 4 மணி நேரங்களாக நிற்கிறாள் " என்றாள் தேவகி.
" நீ படிக்காமல் 12 மணியிலிருந்து அந்தப் பெண்ணையே வேடிக்கை பார்க்கிறாயா ? போய்ப் படி " என்று கல்லூரி இறுதி ஆண்டு படிக்கும் என் தங்கையை விரட்டினேன்.

தேவகி என்னை முறைத்து விட்டு நகர்ந்தாள்.

நான் டி.வி பார்க்க அமர்ந்தேன். மாலை 5. 30 போல என் தங்கை அந்தப் பெண் அங்கேயே நிற்கிறார் என்று தகவல் சொன்னாள். ஜந்தரை மணி ஆறு மணியானது. ஆனால் அந்தப் பெண் எங்கும் நகரவேயில்லை.

என் தங்கை ஏதோ ஒரு முடிவுடன் புறப்பட்டாள். என்னையும் வா என்று கெஞ்ச நானும் வேறு வழி இல்லாமல் அரை மனதுடன் புறப்பட்டேன்.

கனடாவில் சம்மர் காலமாகையால் புழுக்கமாக இருந்தது. காரில் என் தங்கையையும் ஏற்றிக் கொண்டு போனேன்.

" நான் காரில் காத்திருக்கிறேன். நீ போய் என்னவென்று கேட்டு விட்டு வா " என்று தங்கையை அனுப்பினேன்.

தொடரும்....