கல்யாணமாம் கல்யாணம்...

என் கணவரின் நண்பருக்கு திருமணம். என் கணவரின் நண்பர் பெயர் அலெக்ஸ் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் போக வேண்டுமா என்று இதோடு குத்துமதிப்பாக 15 தடவை என்னை நானே கேட்டுக் கொண்டேன். நான் போகத் தயங்குவதன் காரணம் என்ன என்று சொல்லத் தெரியவில்லை. ஆனால் போக விருப்பம் இல்லை. என் கணவர் கண்டிப்பாக சொல்லி விட்டார் எல்லோரும் திருமணத்திற்கு போகிறோம் என்று. இங்கு எல்லோரும் என்பது என் 1 வயது மகனையும் சேர்த்து.

எனக்கு முதலில் பிரச்சினை உண்டானது ஆடை விடயத்தில். இது அமெரிக்கன் வெடிங். தகதகவென மின்னும் பட்டுப் புடவை சரி வராது. சல்வார்கமீஸ் தான் சரி வரும் என்று முடிவு செய்தேன். கண்ணாடி பதித்த சல்வார், ஒரு வளையல், ஒற்றைக்கல் வைத்த நெக்லஸ் இவ்வளவு தான் என் மேக்கப்.
தேவாலயத்தில் திருமணம் முடிந்து, எங்கோ ஒரு ஹாலில் வரவேற்பு வைத்திருந்தார்கள். அதை ஹால் என்று சொல்வதே பாவம். நிமிர்ந்தால் மேலே தலை இடித்து விடும் போல இருந்தது.

சாப்பாடு... அதைப் பற்றி நினைக்கவே கொடுமையாக இருக்கு. சான்ட்விச் தான் சாப்பாடு. அட நீங்கள் நினைப்பதே தான்... இரண்டு பன் எடுத்து நடுவில் சிக்கன், இலைதழை, பிக்கிள் வைத்து அதை பலம் கொண்ட மட்டும் இறுக்கமாக பிடித்து சாப்பிட வேண்டும். நிறைய ஆட்கள் கூடி இருக்கிற இடத்தில் இந்த சிக்கன் சான்ட்விச் மானத்தை வாங்கி விடும். சிக்கன் ஒடி விடும் அல்லது ஏதாவது ஒரு பொருள் நழுவிக் கீழே விழுந்துவிடும். அதை ஒரு அசட்டுச் சிரிப்புடன் சமாளிக்க வேண்டும். சில நேரங்களில் இந்த சான்ட்விச் பிரெட் மேல் அண்ணத்தில் ஒட்டி உயிரை வாங்கி விடும். வாயில் விரலை வைத்து துழாவி எடுக்கவும் முடியாது.

இந்த பொருட்களை எல்லாம் எடுப்பதற்கு வரிசை நின்று, வெற்றிகரமாக பொருட்களை சேகரித்து வந்து அமர்ந்து கொண்டேன். மகன் சிக்கன் மட்டுமே வேண்டும் என்று அடம் பிடிக்க, சிக்கனை எடுப்பதற்குள் அது நழுவி கீழே எங்கோ விழுந்து விட்டது.

மீண்டும் வரிசையில் நின்று... நினைக்கவே கடுப்பாக வந்தது. இத்தனைக்கும் அலெக்ஸ் ஒன்றும் வறுமையில் வாடுபவர் அல்ல. நல்ல வசதியான குடும்பம் அவருடையது.

ஒரு வழியாக கல்யாண விருந்து சாப்பாடு முடிந்தது. எல்லோருக்கும் பொழுது போக வேண்டுமே! சில பெண்கள் என்னை வந்து மொய்துக் கொண்டார்கள். மூன்று பிரிவாகப் பிரிந்து, ஒரு பிரிவினர் என் உடையை தொட்டுப் பார்த்தார்கள். மற்ற பிரிவினர் நகைகளையும், இறுதி பிரிவினர் என் தோலையும் ஆராய்ச்சி செய்தனர். இறுதிப் பிரிவினருக்கு என் தோல் எப்படி இந்த நிறத்தில் இருக்கு என்பதே பெரிய ஆச்சரியமாக இருந்தது. " சூரிய குளியல் எடுப்பியா ? " என்றார் ஒரு பெண். அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து வருவதற்குள் போதும் போதும் என்று ஆகி விட்டது.

சாப்பிட்ட சாப்பாட்டிற்கும் சேர்த்து மொய் எழுதிவிட்டு வீடு வந்து சேர்ந்தோம். மூன்று மாதங்கள் கழித்து அலெக்ஸிடமிருந்து ஒரு கடிதம் வந்தது. அதில் அவர் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு ஹனிமூன் போய் வந்த படங்கள் மற்றும் அனுபவங்கள் என்று நிறைய ஏதோ கிறுக்கி இருந்தார்.

ஊரில் நாங்கள் மிருககாட்சி சாலைக்கு சுற்றுலா போய் வந்த பின்னர் ஆசிரியை எங்களை 250 சொற்களுக்கு மிகாமல் கட்டுரை எழுதச் சொல்வாரே அது போல இருந்தது இவரின் கடிதம். ஏனோ அந்த கடிதத்தை பார்த்த போது கல்யாண சாப்பாடே நினைவில் வந்தது. அந்த கடிதத்தை நான்காக, எட்டாக, பதினாறாக கிழித்து குப்பையில் போட்டேன். என் கணவர் அந்த கடிதத்தை இன்னும் படிக்கவில்லை. அவர் இன்னும் அக் கடிதத்தை தேடிக் கொண்டிருக்கிறார். ம்ம்ம்...நல்லா தேடட்டும்.