மறக்க முடியாத நபர்!

என் மகள் பிறந்திருந்த நேரம். என் பெற்றோருடன் போய் 1 மாசம் தங்கி வர கனடா போனோம். நானும், என் மகனும், மகளும். கணவர் வரவில்லை. என் அம்மா என் மகளை தூக்கி வைத்திருந்து விட்டு, என்னிடம் கொடுத்தார்கள். இரவு 9 மணிக்கு என் மகளுக்கு பால் குடுத்த பின்னர் படுக்க வைத்தேன். எப்போதும் முதுகில் தடவி படுக்க வைப்பது என் வழக்கம். குடித்த பால் செரிமானம் ஆகவே இது போல செய்வேன்.


சிறிது நேரத்தில் மகளின் வாயிலிருந்து பால் போன்ற வெண்மையான திரவம் வழிந்தோடியது. இதுவும் அடிக்கடி நடக்கும் நிகழ்வு. நான் மகளை துடைத்து, மீண்டும் படுக்க வைத்தேன். படுக்க வைத்த போது மீண்டும் வாயிலிருந்து அருவி போல் கொட்டியது. தூக்கி வைத்திருந்த போது அவ்வாறு நடக்கவில்லை. இப்படியே ஒரு மணி நேரம் வரை நானும் அம்மாவும் மாறி மாறி வைத்திருந்தோம். ஆனால், படுக்க வைக்க முடியவில்லை.

என் அப்பா அவசர வேலையாக வெளியே போயிருந்தார். இப்படியே 11 மணி வரை மகளை தூக்கி வைத்திருந்தோம். பிறகு மீண்டும் படுக்க வைக்க மீண்டும் அதே பிரச்சினை.

என் மகள் தூக்கத்தில் இருகின்றாரா அல்லது மயக்கமாகி விட்டாரா என்று தெரியாத ஒரு நிலை. என் அப்பா வந்ததும் எமெர்ஜென்ஸிக்கு கொண்டு போக முடிவு செய்தோம்.

கனடாவில் குளிர்காலம் தொடங்கிவிட்டிருந்தது. பனி ஒரு புறம், உடலையே ஊடுருவிச் செல்லும் குளிர் மறுபுறம். டாக்ஸி ஸ்டான்டுக்கு சிறிது தூரம் நடக்க வேண்டும். என் மகளுக்கு குளிர் தாக்காமல் லேயர் லேயராக போர்வைகள் சுற்றி, நடுங்கும் குளிரில், இரவு 1 மணிக்கு ஓடினோம். என் கண்களிலிருந்து தாரை தாரையாக கண்ணீர்.

டாக்ஸியில் போய் ஏறினதும் ஓட்டுநர் குளிருக்கு இதமாக ஹீட்டர் போட்டபடியே, என்ன ஆச்சு? என்றார்.
குழந்தைக்கு உடம்பு சரியில்லை - இது அப்பா.
கவலைப்படாதீங்க இந்த குழந்தைக்கு ஒண்ணுமே ஆகாது. நாளைக்கு காலையில் உங்களோடு சிரித்து விளையாடப் போறா பாருங்கள் - என்று சொல்லி மென்மையாக சிரித்தார்.
எனக்கு ஒரு வித நிம்மதி. இப்படி நல்ல வார்த்தைகள் சொல்ல ஒரு சிலராலேயே முடியும்.
நன்றி சொன்னேன் அவருக்கு.
அவர் பாகிஸ்தான் நாட்டவர் என்று கூறினார். ஆஸ்பத்திரி போகும் வரை குழந்தை எப்படி இருக்கு என்று இடைக்கிடையில் கேட்டபடியே காரை நிதானமாக ஓட்டினார்.
போய் இறங்கி பணம் குடுத்த போது முதலில் வேண்டாம் என்று மறுத்தார். பிறகு வலுக்கட்டாயமாக கொடுத்த போது வாங்கிக் கொண்டார். மனதார வாழ்த்திக் கொண்டே, அவரின் நம்பரை அவசரத்திற்கு தேவை எனில் பாவிப்பதற்கு கொடுத்து விட்டு சென்றார்.

இது வரை லேசான உணர்வுடன் இருந்த மனம் ஆஸ்பத்திரியின் உள்ளே போனதும் மீண்டும் படபடவென அடிக்கத் தொடங்கியது. மகளை அணைத்தபடி அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டேன். வேறு சிலரும் காத்திருந்தார்கள்.

மீதி பிறகு...