உன்னைத் தேடி...

உன்னைத் தேடி...


தேவனுக்கு ஏதோ உறுத்தலாக இருந்தது. இராணும் இவனுடன் மேலும் 50 பேரை கைது செய்து இருந்தார்கள்.

இரவு வந்த பின்னர் விடுதலை செய்து விடுவார்கள் என்று எல்லோரும் நம்பினார்கள்.
இரவு 8 மணி அளவில் இராணுவத்தினர் ஏதோ கூடிப் பேசினார்கள். எல்லோரையும் எழுந்து வரிசையாக பக்கத்தில் இருந்த நூல் நிலையத்தினுள் போகச் சொன்னார்கள். தேவனுக்கு ஏதோ புரிந்தது போல இருந்தது. யாரும் தப்ப முடியாதபடி இராணுவம் சுற்றி நின்று கொண்டது.

உள்ளே ஒரே இருட்டாக இருந்தது. கனவில் வந்த இடம் போல தோன்றியது தேவனுக்கு. கைகள் பின்னோக்கி கட்டப்பட்டன. எல்லோரையும் வரிசையாக நிற்கச் சொன்னார்கள். எங்கும் மரண ஓலங்கள் கேட்டன. தேவன் அழவில்லை. நர்மதாவின் முகம் மட்டுமே நினைவில் வந்தது. சில நிடங்களின் பின் இயந்திர துப்பாக்கிகள் சட சடத்தன.

தேவனுக்கு கனவா, நிஜமா என்று சொல்ல முடியாத ஒரு நிலை. பின் மண்டையில் ஏதோ பிசுபிசுத்தது. தான் இறக்கவில்லை என்பது மட்டுமே அவனுக்கு உறுதியாக விளங்கியது. இராணுவத்தினரின் பூட்ஸ் சத்தங்கள் கேட்ட வண்ணம் இருந்தன. இறந்தவன் போல ஆடாமல் அசையாமல் கிடந்தான்.

நன்கு இருட்டிய பிறகே தேவனுக்கு சுயநினைவு வந்தது. கைகள் பின்னால் கட்டப்பட்டிருந்ததால் எழுந்து நிற்க சிரமமாக இருந்தது. ஊர்ந்து செல்ல எத்தனித்தான். பக்கத்தில் நகரவே முடியாதபடி பிணக்குவியல்.
அதிகாலை சூரிய ஒளி முகத்தில் விழுந்தது. இராணுவத்தின் நடமாட்டம் இல்லை என்று உறுதி செய்த பின் மெதுவாக அமர்ந்து கொண்டான். தலை பாரமாக இருந்தது. கணவனைத் தேடி ஓடி வந்த நர்மதா இந்தக் காட்சியைக் கண்டதும் ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டாள்.

நர்மதாவை மட்டுமல்ல வேறு யாரையுமே தேவனுக்கு இனங்காண முடியவில்லை. நர்மதா தன் சக்திக்கு மீறி தேவனுக்கு செலவு செய்து விட்டாள். ஆனால், தேவன் மீண்டும் பழைய நிலைமைக்கு வருவது சாத்தியமே இல்லை என்று உறவினர்கள் நம்பினார்கள்.
ஒரு நாள் வேலையால் வந்து பார்த்தபோது தேவனைக் காணவில்லை. ஊர் முழுவதும் தேடிக் களைத்துவிட்டாள் நர்மதா.
பல மைல்கள் தொலைவில் தலையை ஒரு பக்கம் சாய்த்தபடி, சூனியத்தை வெறிக்கும் கண்களுடன் வலம் வந்த தேவனை ஊரார் " பைத்தியம்" என்று அழைத்தது நர்மதாக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை.

( இது உண்மையில் நடந்த சம்பவம். முடிவை சிறிது மாற்றி எழுதியிருக்கிறேன். )
முற்றும்.