ஆத்தா! நான் பாஸாகிட்டேன்...

எல்லோரும் நலமா? வாங்க அப்படியே இந்தப் பேருந்துல்ல போய்க் கொண்டே பேசலாம். இன்று எனக்கு கல்லூரிக்கு போக வேண்டும். கடந்த 2 வருடங்களாக இந்த பஸ்ஸில் தான் பயணம் செய்கிறேன். ட்ரைவர் கூட அவ்வளவு பழக்கம். எங்கே கண்டாலும் வண்டியை நிப்பாட்டி, என்னை ஏற்றிக் கொள்வார். கனடாவில் இப்படி செய்வது சட்டத்திற்கு புறம்பானது என்றாலும் அவர் அதைப்பற்றி அலட்டிக் கொள்வதில்லை.

அன்றொரு நாள் நல்ல பனி. நடைபாதை முழுவதும் பனி மூடி, நான் பேருந்தை பிடிக்கும் நோக்கில் வேகமாக ஓடி வந்து, பனியில் விழுந்து... சொல்லவே அழுகாச்சி வருகிறது. அதே நேரம் பேருந்து நிறுத்தத்தில் வந்து நின்றது. ஓட்டுநர் வண்டியை நிப்பாட்டி விட்டு, என்னை நலம் விசாரித்தார். பலமாக அடி விழுந்தாலும் சிரிச்சு, ஒரு வழியா சமாளித்து விட்டேன்.

ஏன் இப்படி கஷ்டப்படுகிறாய்? கார் லைசன்ஸ் எடுத்து தொலைக்கலாமே என்று நீங்கள் முணுமுணுப்பது கேட்கிறது. அதைப்பற்றி தான் சொல்லப் போகிறேன். என் சகோதரன் கார் வைத்திருக்கிறான். ஆனால், எனக்கு ட்ரைவிங் பழக்கும் அளவிற்கு பொறுமை அவனுக்கோ, அல்லது அவனிடம் பழகும் அளவிற்கு பொறுமை எனக்கோ இருப்பதாக தெரியவில்லை. நான் ஒரு வழியா முட்டி மோதி ட்ரைவிங் ஸ்கூலில் பணம் கட்டி, கார் ஓடப்பழகினேன். எழுத்து பரீட்சையில் பாஸாகி விட்டேன். ஆனால், இந்த ட்ரைவிங் பரிட்சை மட்டும் எனக்கு சரியாவே வரமாட்டேன் என்கிறது. உங்களுக்கு மட்டும் ஒரு ரகசியம்... காதை கிட்ட கொண்டு வாங்க. நான் 5 தடவையும் பெஸிலாகி விட்டேன். நாளை மீண்டும் ட்ரைவிங் டெஸ்ட் இருக்கு. கல்லூரி முடிய அங்கிருந்து ட்ரைவிங் ஸ்கூல் போய் 1 மணி நேரம் கார் ஓட்டிப்பழக வேண்டும். இந்த முறை எப்படியாவது நான் பாஸ் பண்ணி விடுவேன் என்று என் ட்ரைவிங் இன்ஸ்ட்ரக்டர் சொல்லியிருக்கிறார். பார்க்கலாம்.

பாஸாகிய பிறகு என்ன நடந்திச்சு என்று சொல்றேன். வரட்டா.

என்ன காத்துப் பிடுங்கிய பலூன் போல இருக்கிறாய் என்று நக்கல் எல்லாம் வேண்டாம். இந்த தடவையும் பாஸாகவில்லை. ம்ம்ம்...6வது தடவையும் பெயிலாகிவிட்டேன்.
எல்லாம் நல்லபடியா தான் போய்ட்டு இருந்திச்சு. இந்த முறை ட்ரைவிங் டெஸ்ட் செய்ய ஒரு பெண் அதிகாரி வந்தார். பெயர் ஜோ ஆன் என்று சொன்னார். என் பெரியம்மா வயசு இருக்கும். லைட், வைப்பர், சிக்னல் என்று அவர் கேட்ட கேள்விகளுக்கு சரியாகவே பதில் சொன்னேன். என்னைக் காரை ஓட்டச் சொன்னார். நானும் சந்தோஷமாக ஓடினேன். கொஞ்சம் நம்பிக்கை ஒளி தெரிந்தது. ட்ராஃபிக் நிறைந்த சாலையில் ஓடிக் கொண்டிருந்த போது, எங்களைக் கடந்து ஒரு கார் சர் என சீறிப்பாய்ந்து ஓடியது. குறிப்பிடப்பட்ட வேகத்தை விட அதிக வேகத்தில் சென்ற காரைப் பார்த்ததும் ஜோவின் முகம் தக்காளிப்பழம் போல சிவந்து விட்டது. மடையன் என்று சத்தமாகவே சொன்னார். ஒரு சிக்னலில் நின்ற காரின் பக்கத்தில் போய் எங்கள் காரும் நின்றது. ஜன்னலை திறந்து, " ஏன்பா! இப்படி ஓட உனக்கு யார் லைசென்ஸ் குடுத்தார்கள்", என்று கோபமாக கேட்டார் ஜோ.
" ஆத்தா! என்ன என்னை மறந்துவிட்டாயா? நீங்க தானே எனக்கு லைசென்ஸ் 4 மாசங்களுக்கு முன்பு குடுத்தீங்க. என் பெயர் அலெக்ஸ். உங்க மகன் பெயர் கூட அலெக்ஸ்ன்னு சொன்னீங்களே? ", என்றான் அலெக்ஸ்.

ஜோவின் முகம் கடுகடு என்று இருந்தது.
என்னைக் கண்டதும் அலெக்ஸ் கை அசைத்தான். " கவலைப்படாதே நீயும் பாஸான மாதிரி தான். வரட்டா, ஜோ ", என்று கையை அசைத்து விட்டுப் போய் விட்டான்.
அடப்பாவி! நீ எனக்கும் குழி தோண்டி விட்டு அல்லவா போகிறாய் என்று என் உள்மனம் கூச்சல் போட்டது.
அதன் பிறகு ஜோ சுரத்திழந்து போய் இருந்தார். என் நேரம் முடிந்ததும் எதுவுமே சொல்லாமல் உள்ளே போய் விட்டார்.
பிறகு ஏதோ தோன்றியவராக வெளியே வந்தார், " பெட்டர் ட்ரை நெக்ஸ்ட் டைம் (Better try next time )", என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளே போய் மறைந்துவிட்டார்.

இந்த கூத்திற்காக என் பாக்கெட் பணம் நிறைய செலவு செய்து விட்டேன். இனிமேல் திரும்ப பணம் சேர்க்க வேண்டும். பணம் சேர்த்து, அடுத்த தடவை கண்டிப்பா பாஸாகி விடுவேன். நீங்களும் இப்படி என்னுடன் பஸ்ஸில் ஏறி, இறங்கி அல்லாட வேண்டி இருக்காது. பாஸாகிய பிறகு மீண்டும் சந்திப்போம்.